“Zo, je mag weer effe terug” zeg ik tegen het fotolijstje met de foto van Leo. Ik haal het uit de voorraadkast, waar hij precies nog paste bovenop een blik erwten en een pot mayonaise. Toen ik het lijstje er in legde, twijfelde ik nog even. Leo op de doperwten, kan dat wel? Erg stijlvol is het niet. Maar de ratio wint het. Leo was een pragmatisch man. Het is om de hoek van zijn hangplek, het ligt er veilig, en ja, het moet even. En het is de goeie mayonaise; die van Hellman en dat had hij kunnen waarderen.
De voorraadkast wordt bij verhuur afgesloten met een vernuftig systeem waar ik zeer trots op ben. De deurtjes van de voorraadkast hebben oogjes aan de binnenkant waar ijzerdraadjes doorheen gaan die door de bovenkant van de kast binnendoor naar boven komen en daar een lusje vormen waar een koperen staafje doorheen gaat waarna het geheel wordt aangetrokken en het uiteinde van het draadje om het staafje wordt gewikkeld…. U weet wel…
Onze trouwfoto hoef ik niet te verplaatsen. Die staat in de open boekenkast. Ook die wordt afgesloten bij verhuur. En dat gaat met blokken en gaten en een stang met een slotje… En voor de gaten staan olifanten en als de stang erdoor moet gaan de olifanten opzij. Snapt u?
Zo kan ik er erg veel lol in hebben allerlei handige truukjes te bedenken om de wisseling van verhuren naar bewonen zo simpel en praktisch mogelijk te maken. Het begint met opruimen, ruimte maken.
Mijn huis is nog nooit zo opgeruimd geweest. En ook nooit zo schoon. Want alles wat ik beetpak, bekijk ik met de ogen van een toekomstige huurder. De afstandbedieningen, de föhn, het bestek. Ik check of de kruimels uit de broodrooster zijn. Of de oven schoon is. De binnenkant van de deksel van de prullenbak. En ga zo maar door. In feite heb ik de stelregel: dat wat kan glimmen, moet glimmen.
Uit de stapel met handdoeken heb ik een selectie gemaakt van doeken die er niet al te vaal uitzien.Want vale handdoeken, dat kan niet. Of wel? Het zijn van die discussies die ik voer met mezelf. In hoeverre wil ik meedoen aan de gekte van spierwitte handdoeken, terwijl ik weet dat die ietwat vale handdoeken ook gewoon gewassen en schoon zijn. “Ze doen het er maar mee” denk ik dan. “Aan die gekkigheid doe ik niet mee, als het ze niet bevalt, dan boeken ze de volgende keer maar niet meer”. Om vervolgens toch 10 nieuwe handdoeken te gaan kopen. Wit.
Maar met sommige zaken ben ik standvastiger. Zo had ik aanvankelijk van die kleine verpakkingen shampoo en doucheschuim gekocht. Maar het is bizar. Als het half aangebroken is kan ik het weggooien, want het te klein om aangebroken aan te bieden. En al dat plastic is werkelijk slecht. Dus ik heb gewoon een shampoofles en een fles met doucheschuim. Die ik na elke gast schoonmaak. En daar doen ze het maar mee.
Zo ben ik lekker bezig met mijn verhuurtjes. De gasten zijn tevreden. En het bevalt mij ook. Het voelt helemaal niet raar als er mensen in mijn huis komen. En ik vermaak me in de camper. Ik ga niet al te ver, hoewel ik volgende week naar Friesland ga. Er komen dan weer mensen voor een week. Ik ga met vriendin Jenny toeren.
Zo glijden de weken voorbij en het is mooi dat het zomer wordt. Het is inmiddels 4 maart geweest, en dat is de datum waarop Leo overleed. Dat noopt tot terugkijken. En de calvinist in mijn wil dan meteen kunnen zeggen wat het opgeleverd heeft dat jaar niet ‘werken’, wat de zin is geweest, of ik bereikt heb wat ik wilde bereiken, terwijl ik nog niet gedefinieerd had wat ik wilde bereiken. “Niets” was het voornemen. Maar ‘niets’, dat is wel erg niets.
Als ik het jaar overdenk, dan heb ik heel veel gedaan. Er is ook heel veel gebeurd.
Maar alles staat op de rails. Ik kan tevreden zijn met wat ik heb gedaan. Hoe het is gegaan. Mijn opruimen, mijn camper, mijn tochtjes, het verplaatsen van de caravan, het opknappen en de verhuur van mijn huisje… ….
En dan… ach, dan komt soms een onbestemd gevoel. Het ziet eruit als een potpourrie van emoties. Ik schrik er ook niet van. En bedenk dat het logisch is.
Er zijn ook dingen die niet leuk zijn. De ziekte van mijn zus. En in een volledig andere orde van grootte soms een zorg over de camper (campers en electronica; een drama). Vragen over de gezondheid van Spits.
Dat onbestemde gevoel is niet zo raar. Het is een mix van rouw. Met flinke pijnscheuten aan verdriet. En een snufje midlife-crisis. En een toefje besluiteloosheid. Een schepje hondenzorg, opgediend op een bedje van hoge eisen aan mezelf. Vergezeld van een wolkje camperfrustratie.
Maar dit gevoel is niet allesoverheersend. Onder de streep ben ik gelukkig en dankbaar voor wat ik kan doen, met de vrienden en mijn lieve zussen en familie, met het feit dat ik gezond ben. Met mijn huisje en mijn dorp. Met mijn camper en mijn hond.
Ik ben niet uniek. Ik denk dat we allemaal die gevoelens in meer of mindere mate hebben.
Van het gerecht des levens…. Krijgt niemand een recept
Vandaag zit zus Astrid met haar dochter Laura op de rommelmarkt…. met onder andere mijn spullegies…. You go for it Astrid!!
Syl 
Laatst AirB&B in Berlijn gehad. Vond het al prachtig dat er een flinke fles shampoo en douche-schuim stond. Lekker luchtje, huismerk van de Lidl. En gekleurde handdoeken.
Volgens mij ben je wel uniek hoor… nu ja: niet wat betreft zo’n mix aan emoties. Maar inderdaad: wat is er veel gebeurd jouw afgelopen jaar, en hoe fijn te constateren dat je tevreden bent, nu. Wat een prachtige trouwfoto! Maar van die stang en die gaten en die olifanten snap ik niks, maar ’t klinkt super vernuftig!
Dat bedje ‘hoge eisen aan mezelf’ is meer een hoogslaper. Lekker mens ben je!
You’re a genius Syl! I was thinking about renting out our house when we are gone on vacation but it would be so much work to change everything….. so I think I’ll pass for now. I’m so glad your rental is going so well!
Hi ria. You could consider to rent out your house for later. First step you have done is so good!!