Bultmans

26.4 graden. Donderdagochtend. Ik heb al een duik in het zwembad genomen en zit nu bij het huisje van Els en Hans. Die zijn met Ria op stap. Ik heb gezegd dat ik liever ‘thuis’ blijf. Spits ligt heerlijk in het koele huisje. Ik zit op de veranda in de schaduw van de prachtige bomen lekker met dik internet een stukkie te schrijven.

Ja, dat huis dat in Portugal te koop staat is super. Maar dit is toch ook wel paradijselijk. Een houten chalet. Niet te groot maar je hebt wel meteen een vakantiegevoel. Zeker omdat het van hout is en dat hout blijft ruiken. Jeugdsentiment; we gingen altijd naar het huisje van de ouders van Els in Egmond aan Zee vakantie vieren. De geur van hout en carboleum van het hekje rond de tuin. Dat is vakantie.

Vakantie in de camper bevalt ook nog steeds uitstekend. Aanvankelijk dacht ik dat de koelkast wat problemen kreeg maar dat was omdat ik hem te hoog had gezet. Waarbij dat ‘hoog’ meteen voor de nodige verwarring zorgt. Ook het displaytje gaf ruimte voor diverse interpretaties.
Je kunt een klein bolletje kiezen of een groter bolletje, 5 stuks oplopend.  Aan de kant van het grootste bolletje staat een afbeelding van een thermometer. Dus hoe hoger de temperatuur, hoe groter het bolletje? Of is het bolletje gerelateerd aan de moeite die de koelkast moet doen om koel te blijven? Na advies van Els en Ria heb ik de koelkast op klein bolletje gezet. Nu doet hij het zonder problemen. Hoe kleiner het bolletje, hoe hoger de temperatuur. Snap je het nog?  Het is net als met diafragma; hoe hoger het getal, hoe kleiner de lensopening. Omdat het een breuk is. Meestal onthoud ik het dan omdat ik dan onthoud dat het niet logisch is. Je moet wát toch?

Zo besteed ik mijn dagen hier, door een blogje te schrijven over bolletjes….

Zondag ga ik Ria weer op het vliegtuig naar Canada zetten (Via Parijs en Vancouver naar Kelowna). En dan koers ik op huis af via een paar tussenstopjes. Benieuwd hoeveel campers ik tegenkom. Op weg hier naar toe was het een continue witte stroom campers. De NKC (Nederlandse camperclub) meldt dat er in mei de meeste Nederlanders met de camper op weg gaan. Onderweg constateer ik met een schok dat ik zwaai naar campers. Het voelt als verraad aan Leo.. ;-). Wij hadden afgesproken dat het tamelijk achterlijk is om te zwaaien naar campers tenzij je in de woestijn rijdt en al 3 dagen geen ander mensch bent tegengekomen.  Maar ik zwak het wat af omdat ik alleen naar Rapido’s zwaai….  Verraad… ook omdat ik lid ben geworden van een camperclub. En ook omdat ik Spits een uitlooplijn heb gegeven. Omdat ik uien in de bonenschotel doe. Omdat ik elke dag op een camping sta….  Omdat ik plastic borden heb gekocht…. Maar het is maar even. Dan besef ik dat ik mijn eigen plan moet trekken. En ik kan er om lachen.

Ik denk natuurlijk vaak aan Leo. Ik denk aan de laatste jaren, de laatste maanden, de laatste uren en misschien nog het meest over de laatste momenten. Al jaren wisten we dat het moment zou komen. Maar je kunt je nooit een voorstelling maken van hoe het werkelijk zal gaan. Er blijven vragen. Wat was het moment dat Leo niet meer bij bewustzijn is geweest bijvoorbeeld? Wat zijn zijn laatste gedachten geweest? Had hij nog iets willen zeggen? Toen zijn huisarts is gekomen is er nog communicatie geweest tussen Leo en zijn huisarts dus hij heeft geweten dat die er was en daar had hij een immens vertrouwen in. Goddank.

Ik heb niets geschreven over Leo’s overlijden. Misschien omdat ik dat te “eigen” vind. En dat lijkt raar, omdat ik al die tijd wel alle wel en wee heb gedeeld. Het enige dat ik heb geschreven is dat hij niet is overleden na euthanasie.

Wat me rust geeft, is de gedachte dat Leo niet opzag tegen de dood. Hij zag het als een verlossing. Daar wil ik me aan vasthouden.

De temperatuur is opgelopen tot 30 graden. Er vallen een paar druppels maar de regen zet niet door.

De zon schijnt. De vogeltjes fluiten. De hop zegt hier geen “hop-hop-hop” maar “hop-hop” en volgens Els ‘op-op’ omdat de Fransen de h niet kunnen zeggen.

Inmiddels is het vrijdagmorgen. Bakker Hans is langsgeweest. Heerlijk geslapen. Maar vandaag gaat er anders uitzien dan gedacht. Gisterenavond zijn we toch met Spits even langs de dierenarts gegaan vanwege allerlei bulten die ook rood waren. Ik had eerder wat gevoeld en dacht aan insectenbeten maar ze werden groter..(zo groot als kwarteleitjes). Het blijken abcessen te zijn als gevolg van de stekels van planten. En we konden niet goed zien waar ze allemaal zaten. Het waren er diverse. Spits gaat nu vanmorgen terug en gaat dan even onder narcose. Dan gaat de dierenarts de abcessen leegzuigen en hem helemaal controleren op stekels. Hij zal dan her en der ook even geschoren worden.

Vanmiddag gaan we hem ophalen. Mon cherié. En dan ga ik hem voortaan alleen nog maar uitlaten op asfalt of gravel. O nee, dan krijgt-ie weer te hete pootjes.

Toch maar ’s op zoek naar een goudvis.